Wazonik, pocz. XIX w.

proweniencja: Prusy Zachodnie, Dolne Powiśle, Sztum? Kwidzyn?

warsztat: nieznany

wyrób garncarski; glina, szkliwo ołowiowo-cynowe, tlenki manganu i antymonu

technika produkcji: toczenie na kole, obróbka ręczna, szkliwienie dwustronne, szkliwo ołowiowe mącone w masie tlenkiem cyny i zabarwiane tlenkiem manganu, malowanie białym szkliwem za pomocą rożka, wypał tradycyjny

wymiary: nieznane

dawny numer inwentarzowy: nieznany

data utraty zabytku: po 1945 r.

Wazonik był elementem wyposażenia wnętrza kryjącego zbiory archiwalne, urządzonego przez konserwatora Conrada Steinbrechta na drugiej kondygnacji Wieży Kleszej malborskiego zamku.

Niski wazonik o kształcie gruszkowatym. Brzusiec baniasty przechodzący płynnie w szeroką, niską szyję i kielichowo rozchylony wylew. Korpus pokryty ciemnym szkliwem, na którym odcina się jasna malowana rożkiem dekoracja, w postaci poziomych linii w dolnej partii brzuśca i tuż pod wylewem. Dolne oddzielone od siebie i przedzielone pasmem kropek. Na szerokiej szyi wazonu dekoracja w postaci naprzemiennie ułożonych pionowych linii i ornamentu wężykowego (ryc.1).

Na podstawie przedwojennych badań i opracowań ceramiki regionalnej Waldemara Heyma oraz powojennych Longina Malickiego z Muzeum Pomorskiego w Gdańsku taki typ naczyń wyrabiali garncarze z terenu Dolnego Powiśla (ryc. 2). W 1927 roku do zbiorów Muzeum Regionalnego w Kwidzynie podobnie dekorowane naczynie sprzedał malborski handlarz Marcus. W opisie księgi inwentarzowej (inw. HMM WPr. 1436) tegoż muzeum jest rysunek i opis, z tym, że dekoracja została opisana jako podobna do techniki sgraffito (ryc. 3).

Bibl.: L. Malicki, Sztuka ludowa Pomorza Gdańskiego na tle zbiorów Muzeum Pomorza w Gdańsku, Polska Sztuka Ludowa, (1962), nr 3, s. 146‒147, il. 34; Inventar HMM WPr. s. 151, poz. 1436.

(oprac. dr B. Pospieszna)