Emil Bahrfeldt urodził się w 1850 r. w Prenzlau. Uczęszczał do szkół w Angermünde oraz Frankfurcie nad Odrą. Edukację kontynuował na studiach na Uniwersytecie w Halle oraz Tybindze, gdzie w 1888 r. uzyskał tytuł doktora. Pełnił funkcję dyrektora banku, był numizmatykiem i kolekcjonerem. W latach 1898−1926 redagował i wydawał czasopismo numizmatyczne Berliner Münzblätter. Od 1902 r. był przewodniczącym najstarszego w Niemczech, założonego w 1843 roku, Towarzystwa Numizmatycznego w Berlinie (Numismatische Gesellschaft zu Berlin). W kręgu jego zainteresowań badawczych znajdowało się średniowieczne i nowożytne mennictwo brandenburskie oraz pruskie, co zaowocowało wydaniem w latach 1888−1913 trzytomowej publikacji Das Münzwesen der Mark Brandenburg. Jako doświadczony badacz i numizmatyk otrzymał od Towarzystwa Odbudowy i Upiększania Zamku Malborskiego zlecenie na opracowanie kolekcji monet i medali, będących własnością Towarzystwa. Prace badawcze i redakcyjne trwały blisko 30 lat, a zamkowa kolekcja doczekała się opracowania w postaci siedmiotomowego katalogu o tytule Die Münzen- und Medaillen-Sammlung in der Marienburg. Katalog powstał przy współpracy z doktorem Karlem Adamem Maxem Jaquetem – głównym darczyńcą kolekcji numizmatycznej oraz pastorem Wilhelmem Schwandtem – opiekunem kolekcji z ramienia Towarzystwa.
Tom pierwszy katalogu, wydany w Gdańsku w 1901 r., opisywał m.in. monety zakonu krzyżackiego od XIII w. do 1525 r., monety lenne pruskie z lat 1525−1618 oraz monety Brandenburgii z lat 1618−1701. Tom drugi (wyd. 1904 r.) zawierał opracowanie mennictwa królów pruskich oraz monety przez nich bite w mennicach pomorskich i śląskich: Szczecinie, Kłodzku i Wrocławiu. Ujęto także monety emitowane dla Prus Zachodnich i Południowych, włączonych do Prus po rozbiorach Polski. Tom trzeci (wyd. 1906 r.) obejmował monety Pomorza, Wielkiego Księstwa Poznańskiego, Śląska, a także Saksonii oraz włości Hohenzollernów. W tomie czwartym (wyd. 1907 r.) znalazły się m.in. monety i medale królów pruskich oraz medale osób prywatnych z terenu Pomorza, Wielkopolski i Śląska. Tom piąty (wyd. 1910 r.) w całości odnosił się do mennictwa gdańskiego. Tom szósty z 1916 r., po przerwie spowodowanej I wojną światową, zawierał wyłącznie opracowanie monet i medali Elbląga i Torunia. Tom siódmy, w przeciwieństwie do poprzednich wydany w Królewcu w roku 1929, zawierał opisy różnych numizmatów – monet zakonu krzyżackiego, Prus Królewskich i Książęcych, Pomorza, Śląska, Brandenburgii i Niemiec – pozyskanych od czasu ukazania się tomów I−VI, tj. w latach 1901−1921. Ostatni numer inwentarza zbioru opisanego w katalogach wynosił 10943. Po śmierci Bahrfeldta (Berlin 1929 r.) jako tom ósmy ukazał się indeks przedmiotowy do wcześniejszych siedmiu, tzw. Registerband, wydany w 1932 r., opracowany przez brata autora – prof. dr. Maxa von Bahrfeldta z Uniwersytetu w Halle.
(oprac. J. Czarnowska)
