Urodził się 24 lutego 1883 w miejscowości Neuguth (dzisiejsze Nowe Dobra pow. Chełmno), w ówczesnych Prusach Zachodnich. Pochodził z rodziny o tradycjach nauczycielskich i leśniczych. Jego ojciec, Benno Heym był rektorem szkoły w Wąbrzeźnie, a także autorem monografii tego powiatu. To on zaszczepił w synu zainteresowanie prahistorią i ludoznawstwem. Edukację rozpoczął w szkole miejskiej w Heiligenbeil (obecnie Mamonowo w obwodzie kaliningradzkim, Rosja). W l. 1899−1902 uczęszczał do gimnazjum w Strasburgu Westpr. (Brodnica), a następnie studiował teologię w Królewcu i języki antyczne w Marburgu w Niemczech. Jako licencjonowany nauczyciel odbył staże pedagogiczne w Iławie, Chełmży, Brodnicy i Malborku. W 1913 r. objął stanowisko asesora i radcy naukowego w Królewskim Gimnazjum Klasycznym w Kwidzynie, gdzie uczył łaciny, greki i języka hebrajskiego. W l. 1916−1918 Heym walczył na obu frontach I wojny światowej. Po zakończeniu wojny wrócił do Kwidzyna.
W 1919 r. poślubił nauczycielkę z Lubawy mazurkę, Margarethe Günther (1894−1983), miał pięcioro dzieci: cztery córki o imionach Eva, Brigitte, Ursel i Gudrun oraz syna imieniem Hartmuth. Do dnia dzisiejszego (2020) żyje jedynie najmłodsza z córek, Gudrun Martin. Życiową pasją Heyma stało się kolekcjonerstwo materialnych śladów przeszłości regionu Kwidzyna, po którym często odbywał wędrówki. Większość jego zbiorów w połączeniu z eksponatami przekazanymi przez miejscowe Towarzystwo Historyczne, (Historischer Verein für den Regierungsbezirk Marienwerder) z siedzibą w Kwidzynie oraz z darami regionalisty, pedagoga i dyrektora szkoły – Ericha Wernickego, stało się podstawą zbiorów przyszłego muzeum. Placówka muzealna powołana do życia została 2 kwietnia 1926 roku. Jej pełna nazwa brzmiała – Heimatmuseum Westpreussen in Marienwerder (Muzeum Regionalne Prus Zachodnich w Kwidzynie). Heym został pierwszym kierownikiem muzeum i – jak się później okazało – jedynym do 1945 r.
Powołanie muzeum wiązało się z rozpoczęciem przez Heyma aktywnej działalności archeologicznej. Jako archeolog-amator okazał się znakomitym badaczem terenowym, zasłużonym m.in. w ratowaniu niszczonych stanowisk archeologicznych. W ciągu niespełna 20 lat przebadał, co najmniej 98 stanowisk datowanych od neolitu do późnego średniowiecza (3500 p.n.e. −1500 n.e.). Pierwsze wykopaliska rozpoczął w 1926 r. w miejscowości Unterberg. Wkrótce nastąpiły kolejne prace archeologiczne m.in. w miejscowościach: Bystrzec w pow. kwidzyńskim, Stary Zameczek w Kwidzynie czy Tynwałd w pow. iławskim. Prowadzone przez niego terenowe prace archeologiczne dały podstawę do prowadzenia szerszych badań na temat przedhistorycznego osadnictwa oraz związanych z obrządkiem pogrzebowym. Kierownik muzeum łączył badania archeologiczne i etnograficzne. Na podstawie analizy źródeł archeologicznych szukał potwierdzenia ciągłości tradycji w kulturze ludności autochtonicznej. W czasie wędrówek gromadził cenne eksponaty (m.in. malowane meble, piece kaflowe, sprzęty codziennego użytku, wyroby rękodzieła ludowego). Szczególną uwagę poświęcił mennonitom, którzy stanowili istotny element kulturotwórczy w dolinie kwidzyńskiej i na Żuławach Wiślanych. Z czasem stał się specjalistą od ceramiki pradziejowej, którą darzył szczególnym zainteresowaniem. Pragnął także udokumentować współczesne garncarstwo ludowe. W tym celu stworzył kolekcje współczesnych wyrobów garncarskich oraz narzędzi i sprzętów związanych z rzemiosłem. Poza tym stworzył muzealne kolekcje przedmiotów codziennego użytku, broni (m.in. średniowieczne krzyżackie miecze), dokumentów archiwalnych, wyrobów artystycznych itp. Na ich bazie powstała wystawa etnograficzna. Według zachowanej księgi inwentarzowej, wypełnianej przez Heyma, muzeum posiadało 4022 eksponaty (ostatni wpis z dn. 1 stycznia 1945 r.).
Heym był również autorem szeregu opracowań naukowych i popularno-naukowych. Jego bogata bibliografia liczy ponad 80 pozycji, w tym obszerne prace z dziedziny archeologii. Wiele artykułów poświęcił odkryciom terenowym. Publikował także prace związane z osadnictwem obszaru Dolnej Wisły, z budownictwem obronnym, a także sprawozdania z działalności muzeum. Oprócz powyższych działalności, Heymowi przypisuje się również autorstwo znacznej większości fotografii dokumentalnych, które stanowią zbiór ok. 2000 negatywów. Dotyczą one głownie wykopalisk archeologicznych, architektury wiejskiej i miejskiej z obszaru rejencji kwidzyńskiej, jak i również zbiorów muzealnych. Fotografie te reprezentują wysoką wartość naukową. Fragment kolekcji udostępniono w Muzeum w Kwidzynie na wystawie poświęconej Heymowi w l. 2015−2017. W 1939 r., w uznaniu zasług na polu archeologii, został powołany na stanowisko kustosza terenowego dla obszaru Prus Zachodnich z siedzibą w Gdańsku. Wówczas odszedł z pracy w szkolnictwie, nadal jednak kierował kwidzyńskim muzeum. Obszar jego zainteresowań badawczych został w czasie II wojny światowej powiększony o tereny zaanektowane Polsce (powiaty chełmiński, lipnowski, rypiński i wąbrzeski), sąsiadujące z Prusami. Pod koniec wojny, w obliczu zbliżającego się frontu, nadzorował ewakuację zbiorów muzealnych z regionalnego muzeum. Część wywieziono do okolicznych wiejskich szkół, a część do środkowych Niemiec (Turyngia). Te, które pozostały na miejscu i te, które odnaleziono w okolicy po wojnie, stały się podstawą zbiorów dzisiejszej placówki muzealnej, którą na nowo otwarto w 1950 r. w średniowiecznym zamku.
Pod koniec stycznia 1945 r. Heym, jako niemiecki obywatel, musiał opuścić Kwidzyn. Początkowo zatrzymał się u jednej ze swoich sióstr w Weissenfels w Saksonii. Przez kilka lat pracował tam jako nauczyciel. W 1950 r. został nominowany krajowym opiekunem zabytków dla dolnoniemieckiego regionu Saksonia-Anhalt. Pod koniec lat 50. przeniósł się do Olderup (pow. Husum). Następnie w 1960 r. przeprowadził się do Celle (Dolna Saksonia), gdzie spędził ostatnie lata życia. Mimo oddalenia od kwidzyńskiej ziemi nadal dużo pisał o niedawno utraconej ojczyźnie. Zmarł 9 stycznia 1967 w Celle, gdzie został pochowany.
(opr. J. Jezierska, Ł. Rzepczyński)
Fotografia ze zbiorów archiwalnych Zamku w Kwidzynie.