Urodził się 29 września 1787 roku w Malborku, był synem Friedricha Augusta, majora służącego w pruskim wojsku. W latach 1804-1806 studiował budownictwo w gdańskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Johanna Adama Breysiga. Brał udział w wojnach napoleońskich wcielony do armii francuskiej, głównie jako budowniczy dróg na polu walki. W 1813 roku powrócił do Gdańska, by rok później zatrudnić się jako geometra i budowniczy przy budowie portu w gdańskim Nowym Porcie. Mimo że od 1819 roku aż do śmierci związany był z zamkiem, w ramach państwowego etatu pracował tam tylko kilka lat. Kierował na miejscu sprawami restauracji, a podlegał bezpośrednio radcy budowlanemu Carlowi Gottlobowi Hartmannowi z gdańskiej rejencji. W 1831 roku został oddelegowany do administracji państwowej jako budowniczy dróg w powiecie malborskim. Trzy lata później uzyskał tytuł inspektora budowlanego dróg i grobli, a w 1845 roku zasłużony tytuł wyższego inspektora budowlanego. Nadal też mieszkał w Malborku. Brał czynny udział w restauracji kościoła św. Jana i ratusza na malborskim Starym Mieście, a także zaprojektował w 1838 roku kościół ewangelicki w Nowej Cerkwi (Neukirch). Nowe zadania nie przeszkadzały mu w kontynuowaniu działalności na zamku, gdzie pełnił obowiązki kierownika Zarządu Odbudowy. Zmarł 6 kwietnia 1850 roku w Malborku.
Trwająca ponad 30 lat współpraca Gersdorffa z nadprezydentem Prus Theodorem von Schön zaowocowała zrealizowaniem pierwszego w dziejach zamku etapu restauracji, zwanego restauracją romantyczną, która rozpoczęła się oficjalnie w 1817 roku i trwała do połowy XIX wieku. Bezpośrednio zaangażowane były w tę realizację trzy osoby: nadprezydent Schön, architekt Karl Friedrich Schinkel oraz August Gersdorff. Zgodnie z podjętymi decyzjami, restauracji poddane miały być jedynie Pałac Wielkich Mistrzów oraz skrzydło zachodnie Zamku Średniego wraz z Wielkim Refektarzem. Pozostałe części Zamku Średniego podlegały administracji rządowej, a cały Zamek Wysoki pozostawał w jurysdykcji wojskowej, pełniąc funkcje magazynu wojennego. Prace trwające od 1817 roku polegały na likwidacji przebudów z ostatniej ćwierci XVIII wieku, gdy wnętrza Pałacu przekształcono na manufakturę bawełny oraz mieszkania dla tkaczy, a skrzydło zachodnie w czasach wojen napoleońskich na lazaret wojskowy. Odrestaurowano Letni i Zimowy Refektarz oraz pomieszczenia w przyziemiu Pałacu. Wszędzie wstawiono nowe oszklenie witrażowe, między innymi według projektów Schinkla oraz samego Gersdorffa. We wnętrzach ustawiono neogotyckie, częściowo zachowane do dziś meble.
(oprac. A. Dobry)
