Proweniencja: Gdańsk (?), Królewiec (?), Elbląg (?)
Warsztat: nieznany
Wyrób bursztynowy: drewno, bursztyn, kość słoniowa; wymiary: 39,5 cm
Sygnatury, napisy: brak
Nr przedwojenny inw.: nieznany
Data utraty dzieła: 1945 r.
Obecne miejsce przechowywania: nieznane
Obiekt znany tylko ze zdjęć archiwalnych. Ołtarzyk o drewnianej konstrukcji, oklejonej płytkami bursztynu; posiadał formę późnobarokowej wielokondygnacyjnej nastawy ołtarzowej w typie architektonicznym, otoczonej z trzech stron tralkową balustradą, umieszczonej na kilkustopniowym podwyższeniu, osadzonym na czterech okrągłych spłaszczonych nóżkach. W centrum kompozycji mensa, na której znajdowały się paramenty liturgiczne (lichtarze, mszał, kielich); za mensą wznosiła się konstrukcja nastawy, której główną kondygnację stanowiła aedicula flankowana korynckimi pilastrami, z umieszczonym wewnątrz krzyżem z przewieszonym przez belkę poprzeczną welonem. Boki ołtarza dekorowane uszakami z motywem akantu. U stóp pilastrów dwaj siedzący apostołowie
w długich szatach, zajęci spisywaniem ewangelii, od lewej święci Łukasz i Marek. W części środkowej górnego gzymsu, owalny bursztyn reliefowany od spodu złotą folią, wykonany
w technice eglomisée. W zwieńczeniu struktury bursztynowy kartusz w tej samej technice, wpisany w ramę z liści akantu, flankowany dwoma kolejnymi postaciami Ewangelistów, od lewej święci Jan i Mateusz. W szczycie nastawy figura Chrystusa Zmartwychwstałego
w geście błogosławieństwa, opatrzonego promienistą glorią, unoszącego się na obłoku, jednocześnie depczącego ludzkie wyobrażenie szatana.
Ołtarzyk został podarowany do zamku w Malborku w roku 1826 przez nieznanego bliżej komisarza sprawiedliwości von Duisburga (prawdopodobnie Christian Georg lub jego syn, Karl Ludwig). Obiekt przez jakiś czas znajdował się w Pałacu Wielkich Mistrzów, gdzie stał na wsporniku w Sali narożnej na pierwszym piętrze. W 1937 został opublikowany
w pracy Alfreda Rhode na temat sztuki bursztynniczej, co zdaje się wskazywać, że do czasu wybuchu II wojny światowej pozostawał w zbiorach zamkowych. Jego późniejsze losy nie są znane.
(oprac. R. Bartkowski)
